Nauka, którą się zajmujemy, bada najwcześniejsze kultury piśmienne Bliskiego Wschodu. Na przestrzeni ponad trzech tysięcy lat (IV-I tys. p.n.e.) na terenie obecnego Iraku, Iranu, Syrii oraz Turcji kwitły – i upadały – wielkie cywilizacje. Sumerowie, Babilończycy, Asyryjczycy i Hetyci pozostawili po sobie setki tysięcy glinianych tabliczek, a na nich pierwsze w historii ludzkości dzieła literackie, historyczne, naukowe, ale też pierwsze dokumenty prawne, listy i rachunki. Mozolnym często odczytywaniem tych tekstów zajmują się asyriolodzy, sumerolodzy i hetytolodzy. Z ich badań wyłania się zaskakująco znajomy świat.

“Pójdziesz i podbijesz kraj nieprzyjaciela – nieprzyjaciel przyjdzie i podbije twój kraj.”(przysłowie sumeryjskie; za: Kramer, Historia zaczyna się w Sumerze: 157)

“Możecie mnie sobie skazać, a i tak się z nią nie ożenię!” (starobabiloński protokół procesowy, XVIII w.p.n.e. // BE 8/2 58)

“Dlaczego mam Cię nazywać swoim bratem? Czy Ty i ja jesteśmy z tej samej matki?” (list króla hetyckiego Urhi-Teszuba do władcy Asyrii Adad-nirari I)

Pismo klinowe

Pismo klinowe jest, według obecnej wiedzy, pierwszym pismem, jakie wynalazł człowiek. Najstarsze zabytki klinowe pochodzą sprzed ponad 5000 lat, a najstarszym językiem zapisanym tym pismem jest sumeryjski. Używane przez  ponad 3000 lat, aż do pierwszych wieków naszej ery, służyło do zapisu kilkunastu języków, m.in. babilońskiego, asyryjskiego, hetyckiego, huryckiego, elamickiego, ugaryckiego, czy urartyjskiego.

Teksty klinowe sporządzano przede wszystkim na glinie, wyciskając na niej znaki specjalnie zaostrzonym rylcem, który pozostawiał ślady w kształcie klinów. Znane są jednak również teksty ryte w kamieniu lub sporządzone na drewnianych tabliczkach pokrytych woskiem. W przeciwieństwie do alfabetu, znaki pisma klinowego nie oddają poszczególnych głosek, lecz sylaby bądź całe wyrazy, jest ono zatem sylabiczno-ideograficzne.